Dzivosy

Водападзел на Беларусі мусіць быць адноўлены, бо гэта тая напруга якая робіць гэтую зямлю святой.

Адны вады ідуць у Балтыку, іншая да Чорнага мора, і іх няможна мяшаць.

Менскае ўзвышша да Лагойску і Хатынскага лесу – гэта месца Пачатку.

Месца размеркавання, месца дзе быў валун, у які ўдарыў Пярун падчас стварэння свету, ды выбіў тры яскаркі.

Мяшанне тых водаў – важная дзеяў ворагаў па выпростванні, аслабленні святога духу нашае зямлі.

Крадзе Вілейскую ваду і нясе ў Свіслач насуперак пагоркам, наперасек іншым рэчкам і вятрам, канал Вілейска-Мінскай воднай сістэмы.

Нахабнае тытанічнае тварэнне – яго, дарэчы, сасніў і намаляваў за паўвека да будоўлі Язэп Драздовіч – і як усё тытанічнае няшчасны і няплодны.

Карасі ў тым канале пакрытыя рачкамі-паразітамі што жыўцом аб’ядаюць ім плаўнікі.

Як я казаў, водападзел будзе адноўлены і я нават бачыў як гэта адбудзецца.

Чаму, што будзе падставай – ня ведаю, але я ведаю як гэта будзе:

Урачыстыя спевы, дуды.

Людзей даволі, шмат дзіцячых галасоў – ідуць наверх да насоснай станцыі каля Вязынкі.

Станцыя афіцыйна спыняецца, нешта нябачнае ссоўваецца на месца і ўсе адчуваюць нечаканыя дрыжыкі ад раптоўнай палёгкі.

Пачынаецца новая эра росквіту гэтае зямлі.

Большасць маральных аўтарытэтаў дзевяностых, нулявых, і ўвогуле ўсіх  “элітаў” што ўваходзяць у “мудрую старасць” правялі дзяцінства і маладосць у саўку, то бок сфармаваліся ў атэістычнай сістэме, дзе духоўны складнік асобы ў людзях проста псаваўся.

Адтуль іншы светагляд і нават апарат мыслення датычна духоўных пытанняў. Яны ў тых пытаннях шукаюць рабіць “как нада”, “як на западзе”, альбо “як у цывілізаваным свеце”.

Ранейшае савецкае “как нада” аказалася нежыццяздольным, яны пачалі глядзець “как нада” навокал – і пераключыліся на новае “как нада”.

Натуральнае, старажытнае, і роднае для ўсёй Еўропа паганства большасці з іх нецікава і не дарэчна, бо парушае звыклую хаду думак.

Ім ня надта цікавая праўда і не абураюць фальсіфікацыі і падмены, бо ў савецкай сістэме няшчырасць была нормай.

Пасля духоўнага вакууму саўку яны думаюць што каламуцце хрысціянства – гэта нешта больш паважанае, у іх наагул паважанасць ці не асноўны крытэр прыняцця вырашэнняў.

Калі хлуслівы савок змагаўся з не менш хлуслівым хрысціянствам, ва ўспрыняцці большасці другое адразу здавалася праўдзівым. Тыповая ілжывая дыхатамія, падмацаваная самадавольным сведчаннем уласнай нібы эвалюцыі. “Я ўжо не камуніст, я хрысціянін!”

І на іх перакананне абсалютна непатрэбна марнаваць высілкі, ніякая праца з імі ня вартая таго.

Засяроджвайцеся толькі на моладзі. У нашых дзяцей усё атрымаецца, бацькі ж пражылі жыццё сваёх выбараў і па-свойму.

Жывучы нейкі час у Грузіі, вяртаюся да назірання якой блізкай тут здаецца смерць.

Насамрэч яна блізкая дзе б ты ні жыў – але ў розных прасторах смерць праяўляецца і прамаўляе па-рознаму.

У Сакартвэла смерць паўсюдна – яскравая, шумная, трагічная.

Сарвацца са скалы, разбіцца ў маршрутцы, патрапіць пад апаўзень, атрымаць нож у жывот у горадзе, кулю ў аўтамабільнай спрэчцы, лядзяш з даху, згарэць.

Пад палаючым сонцам, у равучым дажджу, ў шторм, у вецер што зрывае дахі, высока, далёка, цьвёрда.

Грузінская смерць нібы выходзіць працягам з неўтаймаванай волі да жыцця. Тваёй волі, альбо волі твайго ворага.

Усе з кім сустракаешся на вуліцы позіркам, ведаюць пра яе.

Усе тут прынялі паўсюдную смерць, як тлустага валацужнага сабаку што час ад часу пачынае люта брахаць у нікуды на скрыжаванні.

Ў Беларусі смерць нібы прыхаваная ў шырыню і чысціню. Таму смерць там больш вытыркаецца, яна кожны раз здзіўляе, здаецца ненатуральнай.

Беларуская смерць нібы вылузваецца з бязволля, з нежадання жыць, з хваробы, з залежнасці, з адчаю.

І так часта ловіш сябе на думцы што трэба паспець у патрэбную хвіліну навярнуцца да жывой, вольнай, імпэтнай смерці.

Бязвольная, бязвыніковая, незаўважная смерць палохае, жывая – натхняе.

Гэта якая тая розніца між Валхол і Хэлем.

Розніца паміж “парэзаць сабе вены” і “зарэзаць аднаго канваіра з трох”.

Воля змяняе нават смерці.

Таму і подзьвіг, аб якім ніхто ня ведае, мае сэнс, бо змяняе самую смерць.

Малодшы сын сёлета шмат цікавіўся перараджэннем.

Час ад часу пытаў – а як дзядуля будзе, бабуля, хто куды пойдзе.

Тлумачыў пра гонар і пра тое як ён можа ўбачыцца з бабуляй і дзядуляй у сваёх унуках.

Малыя дзеці бліжэйшыя да таго боку, то і заўсёды размовы з імі пра гээта цікавыя.

Напрыклад, аднаго разо даўно, як ён толькі навучыўся гаварыць, я спытаў яго як мы ехалі ў машыне з лесу –

“А ты помніш дзе ты быў пакуль не нарадзіўся? Ты чакаў недзе? Да чаго гэтае месца падобнае?”

Ён вельмі сур’ёзна задумаўся, падбіраючы словы, а потым сказаў

“Так. Ну гэта як новая музыка.”