Я хачу каб усе, каго я люблю, сталі старымі.
Каб скура збірала з гадамі
шнары,
зморшчыны,
сонечныя плямы.
І тыя непазбежныя моманты, калі
на новых чаравіках крэсліцца першая драпіна,
выціраюцца скураныя курткі, зацягваюцца швэдры,
назапашваюць трэскі бамперы машын -
я радуюся ім.
Гэта ўсё праявы часу для пераможцаў,
для сведкаў тае плыні.
Бо калі бачыш гэта - ты плывеш у жыцці,
і жыццё ахінае цябе,
і вы сведчыце адно аднаго.Жонка трывае мужа, пакуль ён яшчэ не магутны;
муж трывае жонку, калі яна ўжо не прыгожая;
і калі яны глядзяць назад у старасці, усё набывае сэнс.
Некатрыя мужы так і не робяцца магутнымі;
некаторыя жонкі ніколі й не былі прыгожымі —
гэта таксама чэсны абмен.Міжполавае варагаванне
Сацсеткі, заснаваныя на алгарытмах папулярнасці кантэнту, фармуюць грамадскі дыскурс з большай сілай чым мы калі ўяўлялі.
З гэтага ідзе вялікая шкода – нармалізуюцца пункты гледжання каторыя ў нармальных абставінах былі б абсалютна маргінальнымі.
Адна з самых атрутных праяваў таго – эскалацыя міжполавага варагавання.
Калі зайсці ў стандартную, неналаджаную сацсетку са свежым акаўнтам, пагружаешся ў пастаяннае нагнятанне негатыву між мужчынамі і жанчынамі.
Літаральная нянавісць, скаргі, крыўды, разбуральныя парады.
Сцэнар камунікацыі на міжполавую тэматыку сёння прыблізна такі:
“Мой муж такі смешны, ён праспаў працу”
– піша звычайная жанчына.
Далей 20 каментароў пад запісам:
“ён няспелае дзіцё”
“гэта аб’юцз, бяжыце”
“пераязджайце ў шэлтэр”
“так зрабіў мой тата а потым ён мяне пабіў”
“падавайце на развод”
Алгарытмы сацсетак робяць так што людзі пачынаюць існаваць у зыкрытых пухірах інфармацыі, бо нават калі ты лезеш спрачацца ці абвяргаць – алгарытм у выніку паказвае табе больш і больш падобнага.
Нешта, што вам першапачаткова не падабаецца, спакваля паказваецца часцей і часцей ды робіцца вашай рэальнасцю.
Гэта працуе з усімі тэмамі.
Калі ты намагаешся схуднець і пару разоў упадабаў гісторыі аб тым што схуднець цяжка, або немагчыма, або непатрэбна – трапіш у плынь такога ж кантэнту. Гэта будзе замінаць табе рухацца да мэтаў.
Калі хочаш пераехаць, ці знайсці працу ды чытаеш крыўды аб тым – станеш яшчэ больш дэматываваны.
Але ж тэма міжполавага варагавання ці не найважнейшая, бо ўздзейнічае на наш асноўны інстынкт, на галоўную задачу як жывых арганізмаў, на рух развіцця народаў.
Гэта пляжыць асабістыя гісторыі і вядзе за сабой шматлікія трагедыі.
Калі чалавек праводзіць усё актыўную фертыльную маладосць ў падобных кпінах, спаборніцтве з іншым полам, у сарказме, наведзеных на яго чужых крыўдах, у нейкі момант зразумее, што
– Жыццё ўласна ішло і працягвалася. Людзі, што стаяць на зямлі трошкі цьвярдзей, жылі парамі, стваралі сем’і, нараджалі дзяцей.
– Жанчыны што ня неслі кожную дробязь на суд сястрынства – абсалютна нармальна прайшлі сямейнае жыццё і пераўтварыліся ў клапатлівых бабуль.
– Мужчыны што не бачылі карыслівасць і маніпуляцыі ў кожным запыце дзяўчын – вырошчвалі сем’і і працягвалі свой род.
Страшна асэнсоўваць што жыў у хлусні. Куды гэта прыводзіць чалавека?
Канешне ж, назад у свой інфармацыйны пухір, але ўжо не з чужымі крыўдамі, а са сваімі. Сістэма самапрацягваецца.
Збольшага, гэта напрыклад асноўная матывацыя сучаснага фемінізму (часу калі абсалютна ніякіх абмежаванняў апрача прыродных у жанчын няма) – распаўсюдзіць крыўды некаторых на ўсіх.
Мішэнь ужо не толькі на мужчынах, якія выстаўляюцца нібы такой проста злой сілай прыроды, а ўласна на жанчнах што шчаслівыя замужам.
Што рабіць?
1) Усведамляць, што мы жывем у час алгарытмічных сацсетак і пастаяннай інфармацыйнай атруты што самапамнажаецца бы вірус.
2) Разумець, што ніколі раней мы не мелі такога глабальнага ўсясветнага кірмашу плётак, дзе нават невядома, чалавек з табой размаўляе ці моўная мадэль.
3) Ясна бачыць, што з паслабленнем прыродных механізмаў натуральнага адбору (бо маем антыбіётыкі, каналізацыю, і мыем рукі), з’яўляецца больш грамадскіх механізмаў адбору.
Гэта і ёсць праверка на эвлюцыйную прыдатнасць: ці зможаш працягнуць сваю кроў пад такім вялікім ціскам міжполавай атрутнасці?
Адпаведна і выбудоўвай свае рухі.
Ісус як сапсаваны Аляксандр
Наведваючы музэі Турэччыны, звяртаеш увагу на рэчы з вілаў грэцкіх і рымскіх элітаў.
У прывтнасці, на выявы Аляксандра.
Літаральна ў кожнага ў доме мусіў быць або бюст, або статуя, або малюнак Аляксандра.
Аляксандр, як герой што ўбагавіўся сынам Амона-Зеуса, як рэінкарнацыя Ахілеса, як Юр’я, як індаеўрапейскі ваяр на калясніцы. Як дух непераможнай Апаланійскай сілы крыві.
Па ўсёй Еўропе – і ў старадаўнія часы, і падчас Рэнесансу (то бок пераадкрыцця язычніцкай спадчыны) – ў багатых дамах быў Аляксандр.
Гэта стандарт еўрапейскага натхнення, выява што б’е ў самую сярэдзіну, тое, што зразумелае бяз словаў.
Дык вось юдэі з секты паслядоўніка рабіна Ешуа, калі распрацоўвалі універсалісцкі варыянт вірусу сваёй рэлігіі для Еўропы (тое, што стала “хрысціянствам”), задызайнілі вобраз Ісуса на аснове вобразу Аляксандра!
Калі аднойчы заўважыш гэта, ад таго пачуцця ўжо не пазбавіцца.
- падобны ўзрост,
- падобная постаць і рысы,
- нібыта падобная яскравасць асобы,
- …але цалкам адваротны духоўны зарад.
Бясстрашны заваёўнік, Бог Сонца, жывы агонь, працяг бацькавай справы, нашчадак непераможных продкаў – заменены на закатаваную ахвяру, таго хто кажа скарыцца, кінуць сям’ю, мяшацца з чужымі, радавацца беднасці, паразам, жыць у атрутных спадзевах на нейкае міфічнае збаўленне (…ад сябе самога?).
Відавочна, што рабін Ешуа гэтак не выглядаў; але гэты ягоны абраз быў створаны і запушчаны ў межах субверсіі еўрапейскага духу, калі ўсё нам добра знаёмае, глыбіннае, замяшчалася чужынскім, з цалкам іншым сэнсам.
Каляды на “раство”, Вялікдзень на “пасху”, Дундар на Іллю, далей, далей… Ахілес/Аляксандр/Юр’я/Патрымпс на Ісуса.
Дык вось вобраз Аляксандра настолькі моцны, што прайшоў праз вякі ня толькі сам, але і пранес сваёй энергетыкай і вобраз Ісуса ў галовых еўрапейцаў.
Зайдзіце ў вясковую хату вышых прадзядуль і прабабуль.
У кожнай праз ікону з-пад слою юдэйства пазірае на вас Аляксандр.
Гэта цуд нашага духу і стылю.
Але гэта Аляксандр перакручаны, з жучкамі абраамічнай матрыцы.
Большасць хрысціянаў ніколі і не заглыбляліся ў сваю веру; людзі мысляць вобразамі, архетыпамі. Вось маці з дзіцём, вось разумны барадаты дзед, вось малады гарачы заваёўнік, жывы Агонь…
Але падманлівы, бо паліць усё чым вы ёсць.
Расэл Гміркін не жыве – даследчык таго як стваралі юдаізм
Пайшоў з жыцця Расэл Гміркін, што сваёй працай давёў аб тым наколькі перабольшаная старажытнасць юдаізму, і апісаў як яны канструявалі сваю веру на падставе твораў Платона і платанізму.
Бясплатна ўзяць кнігу Гміркіна “Платон і стварэнне яўрэйскай бібліі” можна на archive.org
Праца вельмі важная, бо цвяроза паказвае яўрэяў проста адным з міжземнаморскіх народаў што ўдзельнічаў у пастаяннай барацьбе і абмене ідэямі.
Нашае ўспрыняцце юдаізму скажонае хрысціянскай прамыўкай, бо менавіта хрысціянства рухавік прасоўвання яўрэйскіх ідэй і інтарэсаў. Яно з маленства завязвае еўрапейцаў на нейкія чужыя “святыя землі” і персанажаў яўрэйскай родаплемянной міфалогіі.
Дык вось, яўрэі былі політэістамі гэтаксама як і грэкі, і ўсе астатнія навокал. Ажно да эліністычнага перыяду (4 век да новае эры), потым генатэістмі (адзін асноўны бог + прызнаецца існаванне іншых, стары запавет бібліі увесь аб гэтым).
І толькі бліжэй да нашай эры задызайнілі сваё ўласнае адзінабожжа, натхніўшыся ідэямі язычніка Платона, у асноўным ідэямі наконт дзяржаўнага і грамадскага кіравання. Той самай ягонай “высокароднай хлуснёй” што можа трымаць грамадства разам.
Натуральна, ўся гісторыя яўрэяў гэта пастаяннае супрацьстаянне з, вобразна, Еўропай – з Егіптам, Элінамі, Рымам, Філістымлянамі, і інш. Гэта асноўны чыннік і матыватар усяго іх светагляду – варожасць, зайздрасць, і спаборніцтва з Еўропай.
Менавіта пра войны з такімі як мы ўсе іхныя казкі, каторыя нам з маленства падаюцца прыкладамі нейкай ультрастаражытнай мудрасці або маралі.
Справа ў тым, што Еўропу Гамераўскага светагляду (ён атрымаў фінальную яскравую ўспышку ў асобе Аляксандра) перамагчы наўпрост абсалютна немагчыма. Яе можна толькі разбэсціць, скарумпаваць, падмануць, перапрашыць.
Таму і шлях яны абралі стратэгічны: для сябе стварыць уласную адзінабожную веру, нецярпімую і эксклюзіўную, а на захад, еўрапейскім народам, праз развітую прысутнасць прапавенікаў-актываў, укідаць шкодныя і абсурдныя ўніверсалісцкія ідэі.
Паралельна ішло “замятанне слядоў” там куды маглі дацягнуцца – разбурэнне скульптураў, знішчэнне бібліятэк (спаленая “раннімі хрысціянамі” Александрыйская, ды “раннія хрысціяне” – гэта проста адна з юдэйскіх сектаў).
Паўстанне супраць Рыму (новы запавет бібліі – усяго толькі гісторыя аб тым як рабін рыхтаваў паўстанне супраць Рыму) і далейшае рассяленне прапаведнікаў “юдаізму для гояў”, каторы толькі праз чатырыста год аформіўся ў хрысціянства ды стаў насаджваццу зверху-ўніз, палітычна, паразітуючы на язычніцкай форме і абрадах, – і дапамагло канчаткова аслабіць і скаламуціць светагляд еўрапейцаў на стагоддзі наперад.
Дык вось Расэл Гміркін апісваў менавіта механізмы канструявання яўрэямі сваёй ідэалогіі на глебе элінізму і развітой язычніцкай філасофіі – за што яму вялікая падзяка.
Будучыня
Прадказанняў будучні вельмі шмат розных.
І ўтопіі, і дыстопіі, і жахі, і мары. Прынамсі, ў звязку з “штучным інтэлектам”, ці, карэктней, вялікімі моўнымі мадэлямі.
Самае імавернае – будучыня будзе максімальна неаднародная.
Адначасна існуе ўсё больш абсалютна розных светаў, і пакуль што між імі можна пераходзіць.
Яшчэ адкрытыя дзьверы выбраць свой.
Разбэшчанае пурытанства
Мы стала дрыфтуем у накірунку пурытанскага грамадства, прычым адначасова і грамадства вычварэнскага, як парадаксальна гэта б ні гучала.
Моладзь статыстычна менш знаёміцца і мае менш сэксу (1, 2, 3).
Міжполавыя стасункі атручаныя пастаянным супрацьстаўленнем, спаборніцтвам, і крыўдамі што ўзмацняюцца алгарытмамі сацсетак і здаюцца нормай.
Агульных прастораў, дзе прынята перасякацца і знаёміцца з іншым полам усё менш з развіццём даставак усяго ад кавы да мэблі.
Забавы замыкаюцца на прасторы жытла дзякуючы стрымінгу як бясконцых серыялаў, так і парнаграфіі. Расце трэнд “размаўляць з штучным інтэлектам” – каторы насамрэч ніякі не інтэлект а “вялікія моўныя мадэлі”, то бок проста адказваюць на тэкст кампіляцыяй крыніц па законах мовы.
Пры гэтым поп-культура і мэйнстрымавая прастора адчайна насычаныя каля-сэксуальнымі намёкамі, кантэкстамі, усё літаральна парніфікаванае.
З боку светагляду – людзі стала прывучаныя шукаць прычыны кожнай няўдачы у нейкіх сваіх нібыта псіхічных праблемах а не ў нармальнай хадзе падзей. Сучаснаму маладому чалавеку лягчэй бясконца пісаць пра распусту і сэкс анлайн, падпітваючыся дапамінам ад розгаласу, чым уласна дасягаць таго сэксу і выпускаць такім чынам стваральную энергію.
Адначасна, масавая мода уяўляе з сябе абсурдную мяшанку асэксуальнага, непрывабнага, бясполага адзення, таксічнага body positivity, літаральнага апасематызму (яркія валасы, вар’яцкія кіпцюры пазногцяў), і гратэскнай парнушнай сэксуальнасці, то бок сігналы максімальна заблытаныя.
Такое ўражанне, што большасць кантактаў адбываюцца не таму што людзі захацелі або закахаліся, але таму што так трэба, ці трэба нешта даказаць ці праверыць. Адпаведна, задавальнення гэтыя кантыкты не прыносяць, задавальненне не транслюецца, лайкі не збірае, і нібы ня лічыцца каштоўным.
Пры тым з кожнага тэлефону ў кожны твар 24/7 ідзе плынь сэксуалізаванага кантэнту, намёкаў, нейкіх абмеркаваннў, пагроз, гісторыяў на гэтую тэму. Людзі выпальваюцца нават не пачаўшы.
Пакаленні стандартных мэйнстрымных спявачак кшталту Кэці Пэры і Сабрыны Карпэнтэр адчайна сэксуалізуюць сябе і свае вобразы, але эратычнага эфекту абсалютна не маюць, бо шлюць змяшаныя канфузлівыя сігналы – гэткае ненатуральнае комба прастытуткі і boss girl, глыбокай і незалежнай асобы.
Everything is sexual, but nothing is sexy.
Усё сэксуалізаванае, але нічога не сэксуальнае.
Гэта яшчэ адна з сусветных праяваў тытанізму дзе асноўны інстынкт, натуральны і боскі, размазваецца і трансфармуецца ў нейкую безвыніковую, траўмуючую жуйку.
Такі плод дае таксічны фемінізм, бо яго матывацыя – фрустрацыі і крыўды некаторых распаўсюдзіць на ўсіх.
“Крызіс сярэдняга ўзросту”
З так званым “крызісам сярэдняга ўзросту” ў мужчын усё проста.
Гэта проста час асэнсавання сваёй сілы.
Раптоўнае разуменне што можна проста рабіць рэчы.
Пра тое і звычайныя жартачкі, што высмейваюць момант сілы і свабоды мужчын (купіў моладзевую машыну, пераехаў у вёску, піша карціны, разышоўся з таксічнай непаважлівай жонкай і г.д.)
Уласна “крызісная” частка – ў непазбежным разуменні што проста рабіць рэчы можна было ўжо даволі доўга.
Ініцыяцыя
Усе абмежаванні і парады, што бацькі ўскладаюць на дзяцей, ёсць натуральнымі прыроднымі праверкамі.
Наколькі ты хочаш стаць сабой, колькі маеш рашучасці і сілаў?
Ці назапасіў дастаткова руху і паліва каб вырвацца з маёй арбіты?
Калі маеш сілы ня слухацца, рабіць па свойму і перамагаць – значыць заўсёды быў варты таго.
Ніхто з бацькоў ня будзе лаяць дзяцей, што перамагаюць. А калі не перамагаюць, то мо ня варта было й падтрымліваць?
Гэта жорстка, але толькі так свет фільтруе годных ад слабых.
Калі дарослым скардзішся на бацькоў – толькі пацьвярджаеш што яны мелі рацыю калі заціскалі нешта ў табе.
Псіхічнае здароўе ідзе з сілы, а сіла заўсёды знаходзіць шлях.
Гэта і ёсць нашая ініцыяцыя: пастаяннае змаганне за сябе.
Калі ты ня можаш зрабіцца сабой, то толькі ты ў гэтым вінаваты.
Жанчыны і памерлыя
На жанчын слаба ўдзейнічае гераічны патас. Яны іначай успрымаюць гісторыі пра палеглых герояў, і першасная рэакцыя большасці з іх – не рамантычная павага і натхненне. Яны глядзяць найперш практычна.
Вы заўважалі гэта калі глядзелі і абмяркоўвалі фільмы дзе нехта загінае.
Асноўная думка жанчыны аб памерлым: яго няма.
Яго няма. Зарплаты няма, лямпачку не заменіць, карміць ня трэба, падарунак не падорыць, лячыць і берагчы ня трэба.
Нават на сямейных пахаваннях і памінках жанчыны звычайна самыя скептычныя што да любых размоваў пра працяг жыцця, пра той бок, пра уплыў памерлых.
Яны звычайна кажуць нібы з ветлівасці: “ну можа нешта там і ёсць”; пры тым што мужчыны ў горы маюць амаль заўсёды цьвёрдае перакананне “ён тут”, “яна глядзіць” і г.д. Жанчыны ж ніба адмахваюцца ад усіх размоваў пра працяг існавання палеглых.
Традыцыйная форма жаночай творчай рэакцыі на скон – галашэнне.
То бок жанчына мусіць крычаць аб тым што “яго няма”. Гэта для іх найлягчэйшы чын пераварыць тую страту.
Гераічны эпас жа – мужчынскі чын даваць рады стратам. Гераічны эпас і патас кажуць нам: “ён ёсць”.
Сцежкі выяўляюцца, дзе пажадаюць;
тысячы крокаў наліпаюць на іх.
Трава паважліва адступае,
глядзіць з бакоў.
Каменьне вытыркае тлустыя бакавіны:
сцежкі поўныя сілы.
Вада валадарыць на іх як захоча,
ў свой час,
па сваіх правілах.
Пасля вады, вецер разносіць сонца па рэчышчы.
На сцежках думай аб добрым.