Актывізм, асвета, папулярызацыя, рэканструктарства, музыка, словы, гукі, –
ўсё гэта мае сэнс толькі калі з’яўляюцца новыя свае людзі.
Можна колькі заўгодна вышываць, спяваць, аднаўляць святы, танчыць – і ня выйсці, як група, ні на які заўважны ўзровень уплыву і важнасці.
Стаць музейным экспанатам, да якога тры разы на год водзяць статак чужых дзяцей.
У той час як нараджаць дзяцей – суперздольнасць.
Дзеці атрымліваюцца ўсе розныя: адны ваяры, іншыя гандляры, трэція вынаходцы.
Няма чалавечай дзеі што нясе творцу больш цудаў і пераваг, чым стварэнне новых людзей.
Толькі нашыя жанчыны могуць нараджаць нашых дзяцей. Ці, калі хочаце, сваіх дзяцей. Усё астатняе прыкладзецца, закрыецца высілкамі іншых.
Таму нараджаць новых адзінаверцаў: здольных кемлівых небяспечных мужчын, ды клапатлівых пладавітых жанчын – без аніякіх хітрыкаў, найбольш эфектыўнае ўкладанне часу жаночага жыцця.
Выгоднасць гэтага літаральна бясконцая, бо зрабіць тое за іх ня зможа ніхто, нуль.
А ўсё астатняе зможа, падвучыўшыся, зрабіць вельмі шмат хто.
Нават ты сама ў сталасці.