Дзіцячы пот высыпае калі весела.
Узмыленыя галовы азначаюць – час спыніўся ў найлепшай магчымай кропцы.
Пах футболу, лесу, вогнішча, пах вечаровых камароў.
Падлеткавы пот раз’ядае.
Ён пякучы, яго хочацца схаваць, запудрыць, змыць.
Невядома куды дзець яго, чым сцерці, у што пераапрануцца.
Мужчынскі пот – нібы ўпрыгожванне.
Мужчынай ты мусіш ліць пот, ён нікога не абражае. Мужчынскі пот паважны.
Блішчыць сотнямі дыямантаў на скуры падчас вышкалу, працы, ў баі, ён як сузор’е, што з’яўляецца падаранае Багамі, ды само й высыхае.
Старэчы пот нябачны. Яго няма, але яго чуваць.
Ён танютка пачынае прабівацца праз стому, праз татавы кашулі на цвіку, павейвае з дрэва інструмэнтаў, праз твае кашулі на цвіку, праз крэсла машыны, праз старонкі кнігі.
Дзе ты зараз?