Гностыкі, ці будыстыя, альбо іншыя – ўсе хто верыць што гэты свет ёсць “злым”, пеклам, альбом вязніцай, якой кіруе злы дух-дэміург, а недзе звонку свету ёсць святло і сапраўдны добры бог
гэта для вас
вашыя асноўныя аргуманты – “тут усе мусяць есці адно аднаго каб выжыць, істоты падзеленыя на недасканалых самцоў і самак, канфлікт у аснове існавання, таму гэты свет – і ёсць пекла, з якога трэба вырасці, вырвацца”
дык вось, гэты свет – цуд.
На ўсе тыя ж самыя правілы сусветнага ладу мы глядзім не з агідай, а з захапленнем.
З яйка, якое проста бялок ды жаўток, фармуецца кураня з клювам, капцюрамі, і пер’ем.
З семя выходзіць дрэва – агромністае, дае і зеляніну, і ежу, і драўніну, і кару, і кветкі, і жытло для птушак.
Карова ўвесь дзень перарабляе малакаштоўную зеляніну ў малако – супер-ежу, зробленую дзеля таго каб малы звер стаў вялікім.
З люстэрка пазірае то адзін дзед, то іншы, а з кожным нашым мазалём і недаспанай ноччу вырастаюць і дужэюць дзеці.
Мы і ёсць гэты свет, ягоны рух.
Гэты свет і ёсць выраем.
Мы і ёсць продкі; мы і ёсць нашчадкі.
Канфлікт узмацняе нас. Падзеленасць робіць нас вынаходлівымі. Недахопы падказваюць зручнейшыя шляхі.
Перакананасць у існаванні “выраю” альбо “пекла” недзе ў іншым месцы – прыкмета монатэістых, нават сярод нібыта язычнікаў.
А монатэізм – гэта хвароба душы.