Category: вокам

Разбэшчанае пурытанства

Мы стала дрыфтуем у накірунку пурытанскага грамадства, прычым адначасова і грамадства вычварэнскага, як парадаксальна гэта б ні гучала.

Моладзь статыстычна менш знаёміцца і мае менш сэксу (1, 2, 3).

Міжполавыя стасункі атручаныя пастаянным супрацьстаўленнем, спаборніцтвам, і крыўдамі што ўзмацняюцца алгарытмамі сацсетак і здаюцца нормай.

Агульных прастораў, дзе прынята перасякацца і знаёміцца з іншым полам усё менш з развіццём даставак усяго ад кавы да мэблі.

Забавы замыкаюцца на прасторы жытла дзякуючы стрымінгу як бясконцых серыялаў, так і парнаграфіі. Расце трэнд “размаўляць з штучным інтэлектам” – каторы насамрэч ніякі не інтэлект а “вялікія моўныя мадэлі”, то бок проста адказваюць на тэкст кампіляцыяй крыніц па законах мовы.

Пры гэтым поп-культура і мэйнстрымавая прастора адчайна насычаныя каля-сэксуальнымі намёкамі, кантэкстамі, усё літаральна парніфікаванае.

З боку светагляду – людзі стала прывучаныя шукаць прычыны кожнай няўдачы у нейкіх сваіх нібыта псіхічных праблемах а не ў нармальнай хадзе падзей. Сучаснаму маладому чалавеку лягчэй бясконца пісаць пра распусту і сэкс анлайн, падпітваючыся дапамінам ад розгаласу, чым уласна дасягаць таго сэксу і выпускаць такім чынам стваральную энергію.

Адначасна, масавая мода уяўляе з сябе абсурдную мяшанку асэксуальнага, непрывабнага, бясполага адзення, таксічнага body positivity, літаральнага апасематызму (яркія валасы, вар’яцкія кіпцюры пазногцяў), і гратэскнай парнушнай сэксуальнасці, то бок сігналы максімальна заблытаныя.

Такое ўражанне, што большасць кантактаў адбываюцца не таму што людзі захацелі або закахаліся, але таму што так трэба, ці трэба нешта даказаць ці праверыць. Адпаведна, задавальнення гэтыя кантыкты не прыносяць, задавальненне не транслюецца, лайкі не збірае, і нібы ня лічыцца каштоўным.

Пры тым з кожнага тэлефону ў кожны твар 24/7 ідзе плынь сэксуалізаванага кантэнту, намёкаў, нейкіх абмеркаваннў, пагроз, гісторыяў на гэтую тэму. Людзі выпальваюцца нават не пачаўшы.

Пакаленні стандартных мэйнстрымных спявачак кшталту Кэці Пэры і Сабрыны Карпэнтэр адчайна сэксуалізуюць сябе і свае вобразы, але эратычнага эфекту абсалютна не маюць, бо шлюць змяшаныя канфузлівыя сігналы – гэткае ненатуральнае комба прастытуткі і boss girl, глыбокай і незалежнай асобы.

Everything is sexual, but nothing is sexy.

Усё сэксуалізаванае, але нічога не сэксуальнае.

Гэта яшчэ адна з сусветных праяваў тытанізму дзе асноўны інстынкт, натуральны і боскі, размазваецца і трансфармуецца ў нейкую безвыніковую, траўмуючую жуйку.

Такі плод дае таксічны фемінізм, бо яго матывацыя – фрустрацыі і крыўды некаторых распаўсюдзіць на ўсіх.

“Крызіс сярэдняга ўзросту”

З так званым “крызісам сярэдняга ўзросту” ў мужчын усё проста.

Гэта проста час асэнсавання сваёй сілы.

Раптоўнае разуменне што можна проста рабіць рэчы.

Пра тое і звычайныя жартачкі, што высмейваюць момант сілы і свабоды мужчын (купіў моладзевую машыну, пераехаў у вёску, піша карціны, разышоўся з таксічнай непаважлівай жонкай і г.д.)

Уласна “крызісная” частка – ў непазбежным разуменні што проста рабіць рэчы можна было ўжо даволі доўга.

Жанчыны і памерлыя

Billboards honor combat veteran Gregory Edwards who died in custody

На жанчын слаба ўдзейнічае гераічны патас. Яны іначай успрымаюць гісторыі пра палеглых герояў, і першасная рэакцыя большасці з іх – не рамантычная павага і натхненне. Яны глядзяць найперш практычна.

Вы заўважалі гэта калі глядзелі і абмяркоўвалі фільмы дзе нехта загінае.

Асноўная думка жанчыны аб памерлым: яго няма.

Яго няма. Зарплаты няма, лямпачку не заменіць, карміць ня трэба, падарунак не падорыць, лячыць і берагчы ня трэба.

Нават на сямейных пахаваннях і памінках жанчыны звычайна самыя скептычныя што да любых размоваў пра працяг жыцця, пра той бок, пра уплыў памерлых. 

Яны звычайна кажуць нібы з ветлівасці: “ну можа нешта там і ёсць”; пры тым што мужчыны ў горы маюць амаль заўсёды цьвёрдае перакананне “ён тут”, “яна глядзіць” і г.д. Жанчыны ж ніба адмахваюцца ад усіх размоваў пра працяг існавання палеглых.

Традыцыйная форма жаночай творчай рэакцыі на скон – галашэнне.

То бок жанчына мусіць крычаць аб тым што “яго няма”. Гэта для іх найлягчэйшы чын пераварыць тую страту.

Гераічны эпас жа – мужчынскі чын даваць рады стратам. Гераічны эпас і патас кажуць нам: “ён ёсць”.

Актывы

Калі нейкія слушныя назіранні дыскрэдытуюць як “тэорыі змовы”, асноўны аргумэнт які выкарыстоўецца – “няможна было б так дэталёва спланаваць гэтыя рэчы”.

Вядома, ніхто не плануе дасканала, і ня прадказвае дакладныя вынікі адзін у адзін.

Ані габрэі альбо персы калі запускаюць у Еўропу вірусы філасофій і рэлігій, ані маскавіты калі скупаюць блогераў і падкастараў у Амэрыцы, ані сусветныя лідары што вырашаюць ізаляваць, збядніць, і запаволіць сваіх жыхароў з-за вірусу, – ніхто, канешне, не пралічвае па месяцах і паказчыках калі што як будзе*.

Але гэтыя рэчы робяцца свядома, на будучыню, хай і без канкрэтных мэтаў.

Мэта такая: фармаваць актыў. “Каб было”.

Усе групы, што мысляць стагоддзямі наперад, робяць так.

Менавіта так юдэі запускалі ў Гамераўскую Еўропу (межы/рэпутацыя/адказнасць/перамогі/піры/наўпроставыя стасункі з Багамі) філасофіі цярплівасці і тлумачэння паразы кшатлу стаіцызму і хрысціянства.

Не з канкрэтнай мэтай “разваліць рымскую імпэрыю да 6 стагоддзя і калі й даць ёй перасабрацца наноў, то толькі ў пачварнай двуаблічнай і карумпаванай форме”, а КАБ БЫЛО.

Так і маскавіты, атрымаўшы патрэбу пераварыць Літву пасля падзелаў, зляпілі русліт і пачалі ставіць рэтранслятары-помнікі Пушкіну не з канкрэтнай мэтай – а “каб было”. Актывы.

* І адваротна, для ўсіх нас, з іншага боку, яны не могуць дакладна спрагназаваць магчымую аддачу і супрацьрух да іх дзеяў, і ў гэтым асноўная крыніца аптымізму.

Саўкі-хрысціяне

Большасць маральных аўтарытэтаў дзевяностых, нулявых, і ўвогуле ўсіх  “элітаў” што ўваходзяць у “мудрую старасць” правялі дзяцінства і маладосць у саўку, то бок сфармаваліся ў атэістычнай сістэме, дзе духоўны складнік асобы ў людзях проста псаваўся.

Адтуль іншы светагляд і нават апарат мыслення датычна духоўных пытанняў. Яны ў тых пытаннях шукаюць рабіць “как нада”, “як на западзе”, альбо “як у цывілізаваным свеце”.

Ранейшае савецкае “как нада” аказалася нежыццяздольным, яны пачалі глядзець “как нада” навокал – і пераключыліся на новае “как нада”.

Натуральнае, старажытнае, і роднае для ўсёй Еўропа паганства большасці з іх нецікава і не дарэчна, бо парушае звыклую хаду думак.

Ім ня надта цікавая праўда і не абураюць фальсіфікацыі і падмены, бо ў савецкай сістэме няшчырасць была нормай.

Пасля духоўнага вакууму саўку яны думаюць што каламуцце хрысціянства – гэта нешта больш паважанае, у іх наагул паважанасць ці не асноўны крытэр прыняцця вырашэнняў.

Калі хлуслівы савок змагаўся з не менш хлуслівым хрысціянствам, ва ўспрыняцці большасці другое адразу здавалася праўдзівым. Тыповая ілжывая дыхатамія, падмацаваная самадавольным сведчаннем уласнай нібы эвалюцыі. “Я ўжо не камуніст, я хрысціянін!”

І на іх перакананне абсалютна непатрэбна марнаваць высілкі, ніякая праца з імі ня вартая таго.

Засяроджвайцеся толькі на моладзі. У нашых дзяцей усё атрымаецца, бацькі ж пражылі жыццё сваёх выбараў і па-свойму.

Плаціны

Паскуднае зверства маскавітаў з падрывам Кахоўскай плаціны і затапленнем берагоў пад ёй падняла шмат вельмі цікавых тэмаў.

Вось колькі назіранняў:

  • Амаль сто год таму камуністыя зрабілі прыблізна тое ж самае – падарвалі, адступаючы ад немцаў ДнепраГЭС у Запарожжы.

Лінула вада, забіла шмат народу.

Цурацца такімі тактыкамі масква не будзе і зараз, бо ёсць працягам ультра-злачыннай камуністычнай імпэрыі.

 

  • Адкрываецца Тое што тут Было, і Тыя хто тут быў:

Як пісаў раней пра тлумачэнне знакаў, гэта не гарантыя паразы Масквы, адно паказ таго што гэты вектар сёння – найважнейшы.

 

  • “Экалагічная катастрофа” ад разбурэння плаціны – недарэчная тэма. Разбурэнне дамбы выпраўляе катастрофу яе ранейшага стварэння.

Менавіта сам перагарод рэчак і будоўля плацінаў ёсць экалагічнай катастрофай. Змяняюцца экасістэмы, забруджваецца і застойваецца вада, парушаны жыццёвы цыкл рыбаў і іншых жывёлаў.

Нішчыцца культура і дух месца.

Каб запоўніць тое самае Кахоўскае вадасховішча, гэтаксама тапілі вёскі, людзі плакалі.

Рана ці позна ўсе дамбы мусяць быць парушаныя.

Вадасховішчы ёсць праявай тытанізму – анты-боскай дзейнасці. Багі прамовілі – прырода вырашыла тут быць рацэ. Вада сцякае па сваіх шляхах, усё навокал таксама ідзе па сваіх.

Камуністычная імпэрыя была тытанічная па сваёй сутнасці – то бок імкнулася перакруціць, перайначыць, і перашыць створаны і наладжаны Багамі свет.

Святы ўзгорак Стабурагс на Дзьвіне ў Латвіі затоплены Плявіньскай ГЭС.

Гэтаксама і меліярацыйныя каналы на Беларусі ёсць анты-боскім тытанізмам што нішчаць дух месцаў і забіраюць сілу у зямлі. Гэта будзе адноўлена.

Рана ці позна асушаныя ў Беларусі балаты мусяць быць забалочаныя наноў.

Водападзел між Балтыкай і Чорным морам мусіць быць адноўлены, пачынаючы ад святочнага перакрыцця каналу Вілейска-Мінскай воднай сістэмы і святочнага спынення ягонай помпы пад Вязынкай.