Хараство гэтага свету грунтуецца на межах;
межы ёсць ва ўсім і паўсюль, яны – апоры святасці нашага існавання і правілаў упарадкаванага космасу;
межы можна ссоўваць, і ўсе ў свеце пераразмяркоўваецца і перадзельваецца рана ці позна;
але межы нельга размываць:
любая праца па размыцці любых межаў – па вызначэнні тытанічная, анты-боская.
Усё найлепшае ў жыцці існуе на мяжы захаплення і жаху.
Прадпрымальніцтва, вынаходніцтва, рызыка, творчасць, перамогі і выйгрышы, чужыя напады, знаёмствы з супрацьлеглым полам, нараджэнне і гадаванне дзяцей – усё гэта можа радаваць і палохаць па некалькі разоў на працягу дня.
Праз тыя імгненні на мяжы мы ўспрымаем усю вастрыню і хараство свету, размыкаем скарбы тысячаў пакаленняў пераможцаў са сваёй крыві; напоўніцу рэалізуем сваю Долю.
З крыві і крыкаў паказваецца здаровае немаўля, твая кроў, працяг твайго жыцця;
З чарнавікоў і адчаю вылузваецца твор ды пачынае жыць сваім жыццём;
З позняй начной працы склейваецца праэкт што нясе нас наперад гадамі.
Самі Багі паказваюцца нам гэтак жа: адначасова захапленнем і жахам. Хто быў блізка да Перуновых грымотаў – ведае гэта.
Там жа і іншыя багі – Сонца, Месяц, Зямля, Вада, Шал, Мудрасць, Юр. Яны агромністыя, паўсюдныя, і адначасова добрыя і палохаючыя.
Глыбіня, вышыня, гарачыня і халадэча – ўсё можа прыводзіць нас то ў захапленне, то ў жах; даваць то боль, то асалоду.
Менавіта часовае існаванне ў памежным стане, між вусцішам і неўтаймаванай радасцю і ёсць малітоўным станам. Намацванне гэтай памежнай прасторы і ёсць сапраўдным рытуалам.
Паўната існавання і язычніцкага светаўспрымання – ў прыняцці, вітанні, і пошуку таго стану.
Вельмі важна разумець постаць Атэны ў светаглядзе гамераўскай Еўропы.
Атэна – багіня стратэгічнай вайны, яна вельмі адрозная ад Арэса, што ёсць богам сечы, шалу, жаху, жорсткасці і крывапраліцця.
Апрача стратэгічнай вайны і перамог (Ніка як адна з іпастасяў/сумежных бостваў з Атэнай), Шэравокая яшчэ ўвасабляе і мудрасць; яна – разумная думка, народжаная наўпрост з галавы Зеўса.
Дык вось у тым да нас даходзіць найвялікшае правіла даўняга светагляду:
Мудрасць існуе толькі ў перамозе.
Бяз перамог мудрасць ня мае сэнсу, яна нішто.
Можна выдатна ўсё разумець і заўсёды мець рацыю, заўсёды быць на слушным баку гісторыі; але бяз стратэгічнага дзеяння і перамог – мудрасці няма.
Калі ты шмат ведаеш і разважаеш, але не перамагаеш, ці нават не ставіш абсалютнай і безумоўнай перамогі сваёй найвышэйшай мэтай – у тваім жыцці няма Божае іскры.
Мудрэц што прайграў – дурань.
Адысея паказвае нам выдатны прыклад, акрамя іншага, апантанасці перамогай. Перамогай трэба трызніць, яе жадаць, усё мысленне накіроўваць на яе – і тады гэта будзе сапраўдная мудрасць.
У тым, дарэчы, адступае даўняя мараль ад сучаснай: робячы нешта зараз, мы паловай розуму думаем ці маральна робім, як будзем выглядаць, ці можна так увогуле.
У даўнейшай жа маралі найвышэйшая мудрасць – перамагчы, пераадолець. Герой-пераможца ссоўвае межы.
Адысей ведае ад Тырэсія, што Сцыла зжарэ некалькі чалавек што будуць стаяць вышэй за іншых – але, праязджаючы там, не кажа сваёй камандзе прыгнуцца. У выніку, пакуль Сцыла зжырае некалькіх, карабель праскоквае.
Ці высакародна, маральна гэта па сучасных мерках? Ня надта? Ці праскочыў бы карабель каб Сцыла не жавала тых небарак, ці вырнуўся б Адысей аднавіць парадак у сваім каралеўстве? Бадай, не.
Як ні мяркуй, але менавіта так выглядае мудрасць і патронства Атэны ў даўняй схеме рэчаў.
Пакуль што, выглядае што сучасная “маральная” рэфлексіўная цывілізацыя прыйшла да заняпаду значна хутчэй чым Гамераўская, а далей думайце самі.
Свет безумоўна павяртаецца да даўніх вераў, і рана ці позна насланнё хрысціянства развеецца ў крытычнай колькасці людзей; іслам будзе трываць даўжэй дзеля сваёй маладосці і нізка-інтэлектуальнай “хуцпе” паслядоўнікаў.
Каб сказаць дакладней, людзі паступова прыходзяць у жах ад таго куды вядзе абраамізм ды ягоныя стрыечныя браты марксізм, фемінізм, і іншыя праявы тытанічнай, анты-боскай скіраванасці.
Дык вось язычніцтва ўвойдзе ў моду. Як толькі некалькі поп-зорак, чэмпіёнаў і мільянераў прызнаюцца ў сімпатыях да даўняй веры – шчоўк!
Як вынік, вера сутыкнецца з шэрагам знешніх і ўнутраных выклікаў, каторыя, канешне, не заб’юць яе (бо яна жывая пакуль жывая нашая кроў), але змарнуюць шмат часу і энэргіі новенькім.
Дык вось мой топ самых небяспечных ідэй для сучаснага язычнітва:
Не даваць напругі свайму целу, не прыводзіць яго да наймацнейшага стану – пагарда да Багоў і іхнага парадку.
Чытайма старыя казкі, міты, і сагі – з усіх еўрапейскіх народаў, што захавалася, да чаго маем доступ – тое й чытайма.
Там ясна: высокі – значыць высакародны; прыгожы – значыць добры; дужы – значыць вялікадушны і разумны.
Звыродлівыя – злыя, зайздрослівыя, раздражнёныя.
Непрыняцце боскай прыроды некаторых нашых пачуццяў і відаў дзейнасці.
Усё мае Боскі адпаведнік, а ня толькі тое што вам падабаецца. І дабрыня, і працавітасць, і раз’юшанасць, і сэкс, усе памкненні – нішто не саромнае, нішто ня злое само па сабе.
Мы можам накіроўваць гэта ў справы і гонар, а можам марнаваць і хлусіць, але ўсе часткі нашага жыцця вядуць да Багоў.
Празмернае захапленне філасофіяў вядзе да пастаяннай патрэбы ў новых плынях і канструктах. Заглыбленне ў каламутную, абяссільваючую філасофію пад выглядам вывучэння каранёў. Стаіцызм, платанізм, неаплатанізм, манізм, усё можа быць лекам, а можа і атрутай.
Абстрактныя разважанні аб бяссэнсоўных пытаннях. “Адкуль зрабіліся Багі”, “ці ёсць багі дабром”, “ці добрыя людзі” – якая розніца, калі ў суседа-мусульманіна восем дзяцей а ў цябе адно?
Трэба бачыць прыўнесеныя вірусы і пазбягаць іх. Каб ясна іх бачыць – патрэбны досвед.
Каб назапасіць той досвед – трэба пражыць не адно кола году, звяртаючыся да Багоў. Менш шукаць, больш рабіць.
Адзінабожцы чэмпіёны ў тым, гэта іхнае.
Марксістыя лічаць свет пастаянным прыніжэннем і эксплуатацыяй, хрысціяне лічаць яго грахоўным і брудным, прагрэсівісты – адсталым і патрыярхальным. Усе яны баяцца свету і хочуць схаваць за плот законаў, ідэалогій, забаронаў. Усё з аднаго кораня.
Для нас свет – дзівосны.
Вера ва ўцёкі з гэтага свету – ненатуральная і шкодная. Вера ў вяртанне памерлых у гэты свет у любой форме – карыснейшая і чысцейшая.
Вяртанне ў сваёх нашчадках праз кроў і сілу, існаванне ў сваёх справах і рэчах, вяртанне ў дрэвы, камяні, месцы – усё гэта ня толькі лагічна, але і больш карысна для супольства.
Мы тут, у гэтым свеце, гэта наш дом – і ніхто не ўцякае ад адказнасці, а працягвае ў ім існаваць адпаведна заробленаму гонару.
Тытанізм – антыбоская дзейнасць што ніколі не спыняецца ані ўнутры нас ані навокал.
Тытаны хочуць парушаць межы, змяняць палы, перанакіроўваць рэкі, свяціць уначы галагенкамі, трымаць людзей у пласмасавым кандыцыянерным паветры.
Мадэрнаму свету заўсёды трэба супрацьстаяць і пераналаджваць яго, а не распускацца ў яго шкодных праявах.
Нельга спалучыць язычніцтва з фемінізмам альбо мізагініяй, з кансумерызмам, з лгбтвыап, з саркастычным саентызмам і іншым сучасным глупствам.
Вельмі распаўсюджаная першая рэакцыя новых язычнікаў – шкалярская.
Што пачытаць пра гэта, што паглядзець, што вывучыць, што пачытаць далей, а ці добра я падрыхтаваўся?
Гэта вядзе да занядбання галоўных частак нашае веры і канцэнтрацыі на другасных, спрэчных пытаннях.
Трэба ўразумець, што родныя веры Еўропы даюць нам казкі і волю іх тлумачыць сабе: гэта асноўныя інструменты. Мы не дамо вам адной кнігі, каторую трэба завучыць і паўтараць, яно і непатрэбна.
Духоўнасць першасная, у яе ёсць узроўні, у ёй трэба існаваць на падыходзячым да вас узроўні працяглы час. Далей само.
Шмат хто захрасае ў нейкім субкультурным пратэсце, які мае сэнс толькі ў хрысціянскім або атэістычным асяродку.
Гэты этап ня мусіць зацягвацца, бо даўняя вера жыццёвая яна завязаная на жыццёвыя ролі а не на мерч ці сходкі.
Ва ўсяго што мы робім ёсць Багі-адпаведнікі, і мы мусім пражыць жыццё паспрабаваўшы як мага больш роляў, то бок, пажыўшы ў Багах.
Містыцызм як хобі, жыццёвая недасведчанасць, адмова браць на сябе ролі – нічога з гэтага не набліжае да Багоў.
Многія прыходзяць у язычніцтва з жадання пастаянна варажыць. Але да гэтага трэба, хноў-такі, дайсці. Спачатку трэба быць у той прасторы, назіраць, адчуваць.
Залішняя актыўнасць здзьмувае кволую сілу што вы назапашваеце.
Пераймайцеся аб звышнатуральным ўжо калі назапасілі больш перамогаў у простым чалавечым жыцці.
Найвялікшая варажба – наладжванне сябе на перамогі.
Безумоўна, хрысціянская вера – чужынскі вірус, запушчаны ў Еўропу (Рым) з мэтай яе аслаблення і нарабіўшы шмат шкоды нашай прыродзе.
Яўрэйская міфалогія зляпаная разам з найдаражэйшымі нам паганскімі традыцыямі і святамі, і выжыла яно на нашых прасторах толькі паразітуючы на язычніцкіх элементах.
Але прачнуўшыся ад гэтага наслання, трэба рухацца далей. Быць паходняй што вабіць іншых, а не мятлой што ўсё жыццё вычышчае лішняе.
Язычніцтва – не ўніверсалісцкая рэлігія. Суседнія вёскі могуць стагоддзямі адзначаць адно і тое ж свята з прамежкам у тыдзень або два. Ва ўсіх свой камень, свая хваіна, свая крыніца, – са сваім характарам і атрыбутамі.
Менавіта таму мы ня будзем варагаваць адно з адным з-за веры, як хрысціяне ўсю сваю гісторыю (хаця з-за рэсурсаў ці гонару – лёгка можам, і нават мусім!)
Найлепшы жрэц – паважаны чалавек з вашае вуліцы а не сталічны “волхв” на джыпе з чосам па правінцыях.
Як грэцкія гарады мелі розных багоў-патронаў, так і ў кожнай сям’і можа быць свае адметнасці веры. Політэістычная духоўнасць і здаровы светагляд – першасныя.
Нашыя продкі шанавалі багоў нейкім пэўным чынам таму, што яны жылі ў пэўных умовах. Ня ўсё, што рабілася ў вясковых хатах, падыходзіць да кватэраў, і наадварот, можна вынаходзіць новае, калі яно адпавядае роднай духоўнасці і светагляду.
Рэканструкцыя – выдатны пункт уваходу, але даведзеная да абсурду яна вядзе да бясконцых спрэчак, цэнтралізацыі, і іншых пунктаў гэтага спісу.
Больш за таго, зарэгуляванасць і залішняя гістарычнасць можа пераўтварыцца ў gatekeeping, што палохае і адштурхоўвае новых чальцоў суполак.
Каб атрымаць імунітэт ад усяго гэтага, мы мусім трымацца дысцыпліны:
Наведваючы музэі Турэччыны, звяртаеш увагу на рэчы з вілаў грэцкіх і рымскіх элітаў.
У прывтнасці, на выявы Аляксандра.
Літаральна ў кожнага ў доме мусіў быць або бюст, або статуя, або малюнак Аляксандра.
Аляксандр, як герой што ўбагавіўся сынам Амона-Зеуса, як рэінкарнацыя Ахілеса, як Юр’я, як індаеўрапейскі ваяр на калясніцы. Як дух непераможнай Апаланійскай сілы крыві.
Па ўсёй Еўропе – і ў старадаўнія часы, і падчас Рэнесансу (то бок пераадкрыцця язычніцкай спадчыны) – ў багатых дамах быў Аляксандр.
Гэта стандарт еўрапейскага натхнення, выява што б’е ў самую сярэдзіну, тое, што зразумелае бяз словаў.
Дык вось юдэі з секты паслядоўніка рабіна Ешуа, калі распрацоўвалі універсалісцкі варыянт вірусу сваёй рэлігіі для Еўропы (тое, што стала “хрысціянствам”), задызайнілі вобраз Ісуса на аснове вобразу Аляксандра!
Калі аднойчы заўважыш гэта, ад таго пачуцця ўжо не пазбавіцца.
Бясстрашны заваёўнік, Бог Сонца, жывы агонь, працяг бацькавай справы, нашчадак непераможных продкаў – заменены на закатаваную ахвяру, таго хто кажа скарыцца, кінуць сям’ю, мяшацца з чужымі, радавацца беднасці, паразам, жыць у атрутных спадзевах на нейкае міфічнае збаўленне (…ад сябе самога?).
Відавочна, што рабін Ешуа гэтак не выглядаў; але гэты ягоны абраз быў створаны і запушчаны ў межах субверсіі еўрапейскага духу, калі ўсё нам добра знаёмае, глыбіннае, замяшчалася чужынскім, з цалкам іншым сэнсам.
Каляды на “раство”, Вялікдзень на “пасху”, Дундар на Іллю, далей, далей… Ахілес/Аляксандр/Юр’я/Патрымпс на Ісуса.
Дык вось вобраз Аляксандра настолькі моцны, што прайшоў праз вякі ня толькі сам, але і пранес сваёй энергетыкай і вобраз Ісуса ў галовых еўрапейцаў.
Зайдзіце ў вясковую хату вышых прадзядуль і прабабуль.
У кожнай праз ікону з-пад слою юдэйства пазірае на вас Аляксандр.
Гэта цуд нашага духу і стылю.
Але гэта Аляксандр перакручаны, з жучкамі абраамічнай матрыцы.
Большасць хрысціянаў ніколі і не заглыбляліся ў сваю веру; людзі мысляць вобразамі, архетыпамі. Вось маці з дзіцём, вось разумны барадаты дзед, вось малады гарачы заваёўнік, жывы Агонь…
Але падманлівы, бо паліць усё чым вы ёсць.
У большасці трохі павярхоўнае, рэфлектыўнае разуменне знакаў.
Маўляў, – паказалася нешта, значыць прадказвае менавіта нешта адное. Звычайна, тое чаго хочацца тлумачальніку.
Але знакі трошкі не так працуюць.
Знак – гэта вызваленне напружання з прасторы. Нейкая тэма настолькі скампрэсаваная ціскам думак, малітваў, страхаў, абмеркаванняў, што яна выстрэльвае нечым звязаным.
То бок, знак не паказвае і не гарантуе накірунак.
Знак паказвае важнасць.
Да таго ж, ёсць лёс і набор імавернасцяў, але існуе й свабодная воля людзей, гэта адзін з прынцыпаў уладкавання свету. Воля змяняе свет.
Таму найцьверазейшае тлумачэнне знакаў – яны паказваюць важнасць нейкага пытання. Канкрэтны накірунак і вынік развіцця падзей вырашаецца свабодная воляй і дзеямі ўсіх удзельнікаў.
Напрыклад, упершыню знойдзены пад Менскам герб Ізяслава ў 2022 – не азначае хто каго захопіць то хто што куды ўвядзе. Гэта ідэалізм і жаданне пацвьердзіць свае ўласныя погляды.
Карэктнае тлумачэнне знойдзенага трызубу як знаку можна сфармуляваць так: усё што адбываецца ў і навокал сучаснай Украіны мае абсалютна крытычнае значэнне для будучыні Менску і Міншчыны.
Гностыкі, ці будыстыя, альбо іншыя – ўсе хто верыць што гэты свет ёсць “злым”, пеклам, альбом вязніцай, якой кіруе злы дух-дэміург, а недзе звонку свету ёсць святло і сапраўдны добры бог
гэта для вас
вашыя асноўныя аргуманты – “тут усе мусяць есці адно аднаго каб выжыць, істоты падзеленыя на недасканалых самцоў і самак, канфлікт у аснове існавання, таму гэты свет – і ёсць пекла, з якога трэба вырасці, вырвацца”
дык вось, гэты свет – цуд.
На ўсе тыя ж самыя правілы сусветнага ладу мы глядзім не з агідай, а з захапленнем.
З яйка, якое проста бялок ды жаўток, фармуецца кураня з клювам, кіпцюрамі, і пер’ем.
З семя выходзіць дрэва – агромністае, дае і зеляніну, і ежу, і драўніну, і кару, і кветкі, і жытло для птушак.
Карова ўвесь дзень перарабляе малакаштоўную зеляніну ў малако – супер-ежу, зробленую дзеля таго каб малы звер стаў вялікім.
З люстэрка пазірае то адзін дзед, то іншы, а з кожным нашым мазалём і недаспанай ноччу вырастаюць і дужэюць дзеці.
Мы і ёсць гэты свет, ягоны рух.
Гэты свет і ёсць выраем.
Мы і ёсць продкі; мы і ёсць нашчадкі.
Канфлікт узмацняе нас. Падзеленасць робіць нас вынаходлівымі. Недахопы падказваюць зручнейшыя шляхі.
Перакананасць у існаванні “выраю” альбо “пекла” недзе ў іншым месцы – прыкмета монатэістых, нават сярод нібыта язычнікаў.
А монатэізм – гэта хвароба душы.
