Наведваючы музэі Турэччыны, звяртаеш увагу на рэчы з вілаў грэцкіх і рымскіх элітаў.
У прывтнасці, на выявы Аляксандра.
Літаральна ў кожнага ў доме мусіў быць або бюст, або статуя, або малюнак Аляксандра.
Аляксандр, як герой што ўбагавіўся сынам Амона-Зеуса, як рэінкарнацыя Ахілеса, як Юр’я, як індаеўрапейскі ваяр на калясніцы. Як дух непераможнай Апаланійскай сілы крыві.
Па ўсёй Еўропе – і ў старадаўнія часы, і падчас Рэнесансу (то бок пераадкрыцця язычніцкай спадчыны) – ў багатых дамах быў Аляксандр.
Гэта стандарт еўрапейскага натхнення, выява што б’е ў самую сярэдзіну, тое, што зразумелае бяз словаў.
Дык вось юдэі з секты паслядоўніка рабіна Ешуа, калі распрацоўвалі універсалісцкі варыянт вірусу сваёй рэлігіі для Еўропы (тое, што стала “хрысціянствам”), задызайнілі вобраз Ісуса на аснове вобразу Аляксандра!
Калі аднойчы заўважыш гэта, ад таго пачуцця ўжо не пазбавіцца.
- падобны ўзрост,
- падобная постаць і рысы,
- нібыта падобная яскравасць асобы,
- …але цалкам адваротны духоўны зарад.
Бясстрашны заваёўнік, Бог Сонца, жывы агонь, працяг бацькавай справы, нашчадак непераможных продкаў – заменены на закатаваную ахвяру, таго хто кажа скарыцца, кінуць сям’ю, мяшацца з чужымі, радавацца беднасці, паразам, жыць у атрутных спадзевах на нейкае міфічнае збаўленне (…ад сябе самога?).
Відавочна, што рабін Ешуа гэтак не выглядаў; але гэты ягоны абраз быў створаны і запушчаны ў межах субверсіі еўрапейскага духу, калі ўсё нам добра знаёмае, глыбіннае, замяшчалася чужынскім, з цалкам іншым сэнсам.
Каляды на “раство”, Вялікдзень на “пасху”, Дундар на Іллю, далей, далей… Ахілес/Аляксандр/Юр’я/Патрымпс на Ісуса.
Дык вось вобраз Аляксандра настолькі моцны, што прайшоў праз вякі ня толькі сам, але і пранес сваёй энергетыкай і вобраз Ісуса ў галовых еўрапейцаў.
Зайдзіце ў вясковую хату вышых прадзядуль і прабабуль.
У кожнай праз ікону з-пад слою юдэйства пазірае на вас Аляксандр.
Гэта цуд нашага духу і стылю.
Але гэта Аляксандр перакручаны, з жучкамі абраамічнай матрыцы.
Большасць хрысціянаў ніколі і не заглыбляліся ў сваю веру; людзі мысляць вобразамі, архетыпамі. Вось маці з дзіцём, вось разумны барадаты дзед, вось малады гарачы заваёўнік, жывы Агонь…
Але падманлівы, бо паліць усё чым вы ёсць.