Большасць маральных аўтарытэтаў дзевяностых, нулявых, і ўвогуле ўсіх “элітаў” што ўваходзяць у “мудрую старасць” правялі дзяцінства і маладосць у саўку, то бок сфармаваліся ў атэістычнай сістэме, дзе духоўны складнік асобы ў людзях проста псаваўся.
Адтуль іншы светагляд і нават апарат мыслення датычна духоўных пытанняў. Яны ў тых пытаннях шукаюць рабіць “как нада”, “як на западзе”, альбо “як у цывілізаваным свеце”.
Ранейшае савецкае “как нада” аказалася нежыццяздольным, яны пачалі глядзець “как нада” навокал – і пераключыліся на новае “как нада”.
Натуральнае, старажытнае, і роднае для ўсёй Еўропа паганства большасці з іх нецікава і не дарэчна, бо парушае звыклую хаду думак.
Ім ня надта цікавая праўда і не абураюць фальсіфікацыі і падмены, бо ў савецкай сістэме няшчырасць была нормай.
Пасля духоўнага вакууму саўку яны думаюць што каламуцце хрысціянства – гэта нешта больш паважанае, у іх наагул паважанасць ці не асноўны крытэр прыняцця вырашэнняў.
Калі хлуслівы савок змагаўся з не менш хлуслівым хрысціянствам, ва ўспрыняцці большасці другое адразу здавалася праўдзівым. Тыповая ілжывая дыхатамія, падмацаваная самадавольным сведчаннем уласнай нібы эвалюцыі. “Я ўжо не камуніст, я хрысціянін!”
І на іх перакананне абсалютна непатрэбна марнаваць высілкі, ніякая праца з імі ня вартая таго.
Засяроджвайцеся толькі на моладзі. У нашых дзяцей усё атрымаецца, бацькі ж пражылі жыццё сваёх выбараў і па-свойму.