Category: паэзія

Жонка трывае мужа, пакуль ён яшчэ не магутны;
муж трывае жонку, калі яна ўжо не прыгожая;

і калі яны глядзяць назад у старасці, усё набывае сэнс.

Некатрыя мужы так і не робяцца магутнымі;
некаторыя жонкі ніколі й не былі прыгожымі —

гэта таксама чэсны абмен.

Сцежкі выяўляюцца, дзе пажадаюць;

тысячы крокаў наліпаюць на іх.


Трава паважліва адступае,

глядзіць з бакоў.


Каменьне вытыркае тлустыя бакавіны:

сцежкі поўныя сілы.


Вада валадарыць на іх як захоча,

ў свой час,

па сваіх правілах.


Пасля вады, вецер разносіць сонца па рэчышчы.


На сцежках думай аб добрым.

Усё менш бачна розніцы між мінулым і будучыняй;

успаміны можна выклікаць да сябе, як і мары.

Абраць жыць у любы час.

Светлыя ўспаміны і светлыя мроі --

асвятляецца ўсё.

Дзіцячы пот высыпае калі весела.

Узмыленыя галовы азначаюць - час спыніўся ў найлепшай магчымай кропцы.

Пах футболу, лесу, вогнішча, пах вечаровых камароў.

Падлеткавы пот раз’ядае.

Ён пякучы, яго хочацца схаваць, запудрыць, змыць. 

Невядома куды дзець яго, чым сцерці, у што пераапрануцца.

Мужчынскі пот - нібы ўпрыгожванне.

Мужчынай ты мусіш ліць пот, ён нікога не абражае. Мужчынскі пот паважны. 

Блішчыць сотнямі дыямантаў на скуры падчас вышкалу, працы, ў баі, ён як сузор'е, што з’яўляецца, падоранае Багамі; ды само й высыхае.

Старэчы пот нябачны. Яго няма, але яго чуваць.

Ён танютка пачынае прабівацца праз стому, 
праз татавы кашулі на цвіку, 
павейвае з дрэва інструмэнтаў, 
праз твае кашулі на цвіку, 
праз крэсла машыны, 
праз старонкі кнігі...

Дзе ты зараз?

Браты цягнуцца адзін да аднаго ў сне,
на якіх баках ложку б ні паклаў іх.

Цягам ночы праверу -
сапяць абняўшыся,
ці паклаўшы адно на аднаго ногі,
рукі,
галовы.

Цікава што сняць.

Расцягну, накрыю -
спаўзаюцца зноў.

Водападзел на Беларусі мусіць быць адноўлены, бо гэта тая напруга якая робіць гэтую зямлю святой.

Адны вады ідуць у Балтыку, іншая да Чорнага мора, і іх няможна мяшаць.

Менскае ўзвышша да Лагойску і Хатынскага лесу – гэта месца Пачатку.

Месца размеркавання, месца дзе быў валун, у які ўдарыў Пярун падчас стварэння свету, ды выбіў тры яскаркі.

Мяшанне тых водаў – важная дзеяў ворагаў па выпростванні, аслабленні святога духу нашае зямлі.

Крадзе Вілейскую ваду і нясе ў Свіслач насуперак пагоркам, наперасек іншым рэчкам і вятрам, канал Вілейска-Мінскай воднай сістэмы.

Нахабнае тытанічнае тварэнне – яго, дарэчы, сасніў і намаляваў за паўвека да будоўлі Язэп Драздовіч – і як усё тытанічнае няшчасны і няплодны.

Карасі ў тым канале пакрытыя рачкамі-паразітамі што жыўцом аб’ядаюць ім плаўнікі.

Як я казаў, водападзел будзе адноўлены і я нават бачыў як гэта адбудзецца.

Чаму, што будзе падставай – ня ведаю, але я ведаю як гэта будзе:

Урачыстыя спевы, дуды.

Людзей даволі, шмат дзіцячых галасоў – ідуць наверх да насоснай станцыі каля Вязынкі.

Станцыя афіцыйна спыняецца, нешта нябачнае ссоўваецца на месца і ўсе адчуваюць нечаканыя дрыжыкі ад раптоўнай палёгкі.

Пачынаецца новая эра росквіту гэтае зямлі.

Жывучы нейкі час у Грузіі, вяртаюся да назірання якой блізкай тут здаецца смерць.

Насамрэч яна блізкая дзе б ты ні жыў – але ў розных прасторах смерць праяўляецца і прамаўляе па-рознаму.

У Сакартвэла смерць паўсюдна – яскравая, шумная, трагічная.

Сарвацца са скалы, разбіцца ў маршрутцы, патрапіць пад апаўзень, атрымаць нож у жывот у горадзе, кулю ў аўтамабільнай спрэчцы, лядзяш з даху, згарэць.

Пад палаючым сонцам, у равучым дажджу, ў шторм, у вецер што зрывае дахі, высока, далёка, цьвёрда.

Грузінская смерць нібы выходзіць працягам з неўтаймаванай волі да жыцця. Тваёй волі, альбо волі твайго ворага.

Усе з кім сустракаешся на вуліцы позіркам, ведаюць пра яе.

Усе тут прынялі паўсюдную смерць, як тлустага валацужнага сабаку што час ад часу пачынае люта брахаць у нікуды на скрыжаванні.

Ў Беларусі смерць нібы прыхаваная ў шырыню і чысціню. Таму смерць там больш вытыркаецца, яна кожны раз здзіўляе, здаецца ненатуральнай.

Беларуская смерць нібы вылузваецца з бязволля, з нежадання жыць, з хваробы, з залежнасці, з адчаю.

І так часта ловіш сябе на думцы што трэба паспець у патрэбную хвіліну навярнуцца да жывой, вольнай, імпэтнай смерці.

Бязвольная, бязвыніковая, незаўважная смерць палохае, жывая – натхняе.

Гэта якая тая розніца між Валхол і Хэлем.

Розніца паміж “парэзаць сабе вены” і “зарэзаць аднаго канваіра з трох”.

Воля змяняе нават смерці.

Таму і подзьвіг, аб якім ніхто ня ведае, мае сэнс, бо змяняе самую смерць.

Малодшы сын сёлета шмат цікавіўся перараджэннем.

Час ад часу пытаў – а як дзядуля будзе, бабуля, хто куды пойдзе.

Тлумачыў пра гонар і пра тое як ён можа ўбачыцца з бабуляй і дзядуляй у сваёх унуках.

Малыя дзеці бліжэйшыя да таго боку, то і заўсёды размовы з імі пра гээта цікавыя.

Напрыклад, аднаго разо даўно, як ён толькі навучыўся гаварыць, я спытаў яго як мы ехалі ў машыне з лесу –

“А ты помніш дзе ты быў пакуль не нарадзіўся? Ты чакаў недзе? Да чаго гэтае месца падобнае?”

Ён вельмі сур’ёзна задумаўся, падбіраючы словы, а потым сказаў

“Так. Ну гэта як новая музыка.”